چنین که شیفته بر بام می بری ای عشق
مرا به عرصه ی اوهام می بری ای عشق
پرنده ای که به راز آشناست ، می داند
دل ِ من است و تو در دام می بری ای عشق
نیامدی و به کف جام ِ شوکرانم بود
کنون ز بهر ِ که این جام می بری ای عشق ؟
به دست ِ توست مگر زاد ِ راه و بار ِ سفر
که کوله باری از آلام می بری ای عشق ؟
سمند ِ سرکش ِ روح ِ مرا چگونه چنین
چو موج ِ خسته ی آرام می بری ای عشق ؟
رها نمی کـُنـَدم دست و آستین ِ فراق
مرا به کـُـشتن ِ ایّام می بری ای عشق
سرودهای پراکنده ی خیال ِ مرا
به بزم ِ دفتر ِ الهام می بری ای عشق
گذارگاه ِ تو آن کوره ی گدازان بود
کِی از گداختگان نام می بری ای عشق ؟
قلم گریستن آغاز می کند بی دوست
به سوی او کـِی از اینجام می بری ای عشق ؟
م.سحر
پاریس
29.3.2010